Arabanın Ön Tekerleği Nereden Geçerse?
Bir Başlangıç: Kayseri’nin Bozkırlarında
Havanın sıcaklığı ne zaman bunaltıcı olmaya başlasa, Kayseri’nin bozkırlarından yükselen o kavurucu toprak kokusu burnuma gelir. Bir şeylerin değişmeye başladığını hissettiğimde, genellikle arabama atlarım. Bugün de öyleydi. Kendimi bu şehre bağlı hissetmiyorum belki ama, buradaki her şeyin içime işlediğini de inkar edemem. Arabanın direksiyonunu sağa kıvrıldım, sanki kendimi bir yolculuğa çıkmaya zorlayacakmışım gibi, alıştığım rutini terk ettim.
Birkaç kilometre ilerledikten sonra, Kayseri’nin o güzelim dağlarının arasında kaybolmaya başladım. Gözlerim, dağların ardındaki o sessizliğe daldı. Her şeyin ne kadar kırılgan olduğunu düşündüm. Ne kadar da minik bir şeyim aslında, hiç kimseye görünmeyen ama varlığını hissettiren bir zerre.
Yolda Karşıma Çıkanlar
Yol uzun ve yalnızdı. Her şeyin olduğu gibi, kaybolan bir umut gibi hissediyordum. O kadar huzurlu ama bir o kadar da kasvetli bir anıydı. Araba hızla ilerliyordu. Ne zaman yola odaklansam, önümde beliriveren taşları görmeden geçip gidiyordum. Sanki hayat da böyleydi. Bir şeylerin önünden geçip gittiğini fark etmiyorsun ama içten içe o kaybolan şeyin bir boşluk bıraktığını hissediyorsun.
İçimden bir ses, “Arabanın ön tekerleği nereden geçerse, orası senin yolun olur,” dedi. Sanki bir yolculuk başlıyor, sanki varmak istediğim noktaya her geçen saniye bir adım daha yaklaşıyorum. Ama yolun sonu nereye? Ya da gerçekten de gitmek istediğim yere ulaşmak mümkün mü?
Yavaşça, ön tekerleği yolda ilerlerken, her bir taş, her bir kırık dökük yol parçası bana bir şey anlatıyordu. Her biri sanki bir anı, bir geçmişi temsil ediyordu. Belki de bu yüzden, hepimizin içindeki boşluklar, ruhumuzdaki yaralar, en güzel hatıralar, hep yolda birikir.
Heyecan ve Hayal Kırıklığı
Bir yandan heyecan vardı, diğer yandan ise bir hayal kırıklığı. O eski hayallerim, şu an önümdeki yolda sanki birer küçük taş haline gelmişti. Her biri küçük bir kırılma noktasıydı. Ama bir şekilde, hepsinin üzerinde geçtikçe, yolun sonunda başka bir şeyin beni beklediğini hissettim.
Arabanın ön tekerleği o taşlardan geçtikçe, yavaş yavaş arabanın içindeki sesler azalmaya başladı. Motorun monoton sesi dışında başka hiçbir şey duymuyordum. Kafamda birbirinden farklı düşünceler geçiyordu. Belki de bu sessizlik, en büyük heyecanımı yansıtan şeydi. Yolda yalnızdım ama aslında hiç de yalnız hissetmiyordum. Yavaşça hayatın o kısımlarına doğru yol alıyordum ki, bir süre sonra arabanın sol ön tekerleği hafifçe bir taşın üstüne çıkınca sarsıldım. O an, hayatımın ne kadar kırılgan olduğunu bir kez daha fark ettim.
Ama bu sarsıntı, aynı zamanda bir uyanıştı. Dönüp baktığımda, her şeyin değişmiş olduğunu gördüm. Yaşadığım hayal kırıklıkları, düşündüğümün aksine, beni daha da güçlendirmişti. Hayatın içine girmek ve onunla barışmak için, bazen yolun ortasında karşınıza çıkan bu tür küçük sarsıntılara ihtiyacınız vardır. İşte bu an, bana tam olarak bunu gösterdi.
Umut
Yolun sonunda, her şeyin en doğru haliyle olması gerektiğini düşündüm. O kadar çok şey kaybettim ve o kadar çok şey öğrendim ki, artık neyin önemli olduğuna dair bir fikrim vardı. Belki de yol, aslında doğru bir şekilde ilerleyebilmek için bize verilen fırsatlardır. Her bir kırıklık, her bir hayal kırıklığı, başka bir umut yaratıyordu. Bir tekerleğin üzerinden geçerken düşündüğüm bu, yolda ilerlerken en önemli dersimdi.
Geriye dönüp bakınca, Kayseri’nin o sıcak bozkırında yalnızken, hayatıma dair öğrendiğim şeylerin bir parçası olarak; “arabanın ön tekerleği nereden geçerse” demek, aslında bana şunu hatırlatıyordu: her yolun sonunda bir umut vardır. Ve bu umut, sadece yolun kendisiyle değil, o yolculuğa olan inancınızla ilgilidir.
Sonuçta…
Bazen hayat, sanki hiçbir şeye hazırlıklı değilsiniz gibi, sizi öyle bir yola çıkarır ki… Araba bir yolun üzerinden geçerken, farkında bile olmadan hayatın içinden geçiyorsunuz. O yüzden, arabanın ön tekerleği nereden geçerse, ne olursa olsun, yolculuğun sonu bir anlam taşır. Ne kadar zor olursa olsun, ilerledikçe her şey daha netleşir.